In het veranderende medialandschap worden er door de opdrachtgever steeds andere eisen gesteld aan de rol van het reclamebureau. Het bureau krijgt hierdoor steeds meer de rol van professionele toeleverancier. Dat klinkt mooi, maar iedere medaille heeft een keerzijde. Door die professionaliteit neemt namelijk ook de informatieplicht toe en dit kan grote gevolgen hebben in verband met aansprakelijkheid/ schadevergoeding. Bij campagnes wordt namelijk vaak bewust het randje opgezocht, niet alleen in de vorm van vergelijkende reclame, maar ook bijvoorbeeld als er een parodie gemaakt wordt. Als er bij nader inzien toch sprake is van inbreuk, kan de aansprakelijkheid voor de schade om die reden soms verhaald worden op het reclamebureau.

Mocht je denken dat de Europese eisen waaraan de tabaksfabrikanten en de roker moeten voldoen streng zijn, het kan allemaal nog veel strikter. Dit zal de Australische minster van volksgezondheid, Nicola Roxon gedacht hebben voor haar plan om de kosten voor de volksgezondheid terug te dringen van de gevolgen van roken. Zij is met een nieuwe tabakswet gekomen waarin wordt bepaald dat alle rookwaar er hetzelfde uit moeten zien. De pakjes krijgen een olijfbruingroene kleur (uit onderzoek blijkt namelijk dat dit de minst aantrekkelijk kleur is voor rokers). Op de verpakking komt een waarschuwende tekst en afschrikwekkende foto’s van de mogelijke gevolgen van roken op de gezondheid. Alleen de merknaam mag nog als herkenningsteken op de verpakking blijven maar zelfs aan het lettertype en de grootte zijn eisen gesteld. De merknaam mag namelijk niet opvallen. De tabaksindustrie is boos want deze nieuwe wet tast hun intellectueel eigendom aan. Phillip Morris is naar de rechter gestapt en heeft een miljarden schadevergoedingseis bij de overheid neergelegd. Is deze claim gerechtvaardigd want welke invloed heeft deze verstrekkende maatregel op de merkenrechten en andere intellectueeleigendoms rechten van Phillip Morris?