Het komt toch niet zo vaak voor, daarom dit keer aandacht voor een voor de hand liggende maar toch bijzondere weigering. Merken worden vaak geweigerd op grond van gebrek aan onderscheidend vermogen (eigenlijk weigeringgrond nummer 1). Soms wordt een merk geweigerd omdat dit in strijd is met de openbare orde en goede zeden. Echter dit is een uitzondering. Er mag namelijk bijzonder veel, want de merkautoriteiten willen niet van censuur beschuldigd worden. Maar er is wel een grens en die is dit keer weer opgezocht.

Populaire merknamen worden door het publiek soms gebruikt om een bepaald product aan te duiden. Denk aan Aspirine en Luxaflex en natuurlijk in onze tijd aan Google en Twitter. Voor de merkhouder is dit een nachtmerrie, want als een merk een soortnaam wordt, functioneert het niet meer als herkomstaanduiding/merk (kun je ook googelen bij Yahoo en Bing?). De merkhouder moet daarom actief optreden om verwording tot soortnaam tegen te gaan en dat kan soms tot vreemde toestanden leiden.

Marketing en reclame mensen vinden het vaak prachtig als het merk als een benaming in de branche wordt gebruikt. Vooral als het uniek product is, want dan ziet iedereen direct om welk product het gaat. Het gebruik van de soortnaam wordt gezien als een soort eerbetoon aan de producent. Echter dat soortnaamgebruik heeft wel een hele nare keerzijde. Die wordt schitterend weergegeven in de meest recente uitspraak over de toelaatbaarheid van de term FORMULE 1 en de gevolgen van niet juist merkgebruik (namelijk het verlies van je rechten).